شعر
هر کسی هم نفسم شد دست آخر قفسم شد
من ساده به خیالم که همه کارو کسم شد
اون که عاشقانه خندید خنده های من دزدید
پشت پلک مهربونی خواب یک توطئه میدید
رسیده ام به ناکجا خسته از این حال و هوا
حدیث تن نیست مرا طاقت من نیست
مرا طاقت من نسیست
___________________________________________
چشم من بیا من یاری بکن
گونه هام خوشکیده شد کاری بکن
غیر گریه مگه کاری میشه کرد
کاری از ما نمیاد زاری بکن
اون که رفته دیگه هیچ وقت نمیاد
تا قیامت دل من گریه میخواد
هرچی دریا رو زمین داره خدا
با تموم ابرای آسمونا
کاشکی میداد همه را به چشم من
تا چشام به حال من گریه کنن
اون که رفته دیگه هیچ وقت نمیاد
تا قیامت دل من گریه میخواد
قصه گذشته های خوب من
خیلی زود مثل یه خواب تموم شدن
حالا باید سر رو زانوم بذارم
تا قیامت اشک حسرت ببارم
دل هچکی مثل من غم نداره
مثل من غصه و ماتم نداره
حالا مه گریه دوای دردمه
چرا چشمم اشکشو کم میاره
___________________________________________
تو خراب من آلوده مشو
غم این پیکر فرسوده مخور
قصه ام بشنو و از یاد ببر
بهر من غضه بیهوده مخور
تو سپیدی من سیاهم
خسته ای گم کرده راهم
تو به هرجا درپناهی
من به دنیا بی پناهم
تو طلوع هر امیدی
من غروبی نا امیدم
تو سپید دل سیاهی
من سیاه دل سپیدم
نه قراری نه دیاری که بر آن رو بگذارم
به چه شوقی به چه ذوقی دل به این ره بسپارم
چه امیدی به سپیدی که به رنگ شب تاراست
تو سپیدی من سیاهم
خسته ای گم کرده راهم
گنه تو بی گناهی بی گنه غرق گناهم
تو طلوع هر امیدی
من غروبی نا امیدم
تو سپید دل سیاهی
من سیاه دل سپیدم
___________________________________________
