شعر

هر کسی هم نفسم شد دست آخر قفسم شد

من ساده به خیالم که همه کارو کسم شد

اون که عاشقانه خندید خنده های من دزدید

پشت پلک مهربونی خواب یک توطئه میدید

رسیده ام به ناکجا خسته از این حال و هوا

حدیث تن نیست مرا طاقت من نیست

مرا طاقت من نسیست

___________________________________________

چشم من بیا من یاری بکن

گونه هام خوشکیده شد کاری بکن

غیر گریه مگه کاری میشه کرد

کاری از ما نمیاد زاری بکن

اون که رفته دیگه هیچ وقت نمیاد

تا قیامت دل من گریه میخواد

هرچی دریا رو زمین داره خدا

با تموم ابرای آسمونا

کاشکی میداد همه را به چشم من

تا چشام به حال من گریه کنن

اون که رفته دیگه هیچ وقت نمیاد

تا قیامت دل من گریه میخواد

قصه گذشته های خوب من

خیلی زود مثل یه خواب تموم شدن

حالا باید سر رو زانوم بذارم

تا قیامت اشک حسرت ببارم

دل هچکی مثل من غم نداره

مثل من غصه و ماتم نداره

حالا مه گریه دوای دردمه

چرا چشمم اشکشو کم میاره

___________________________________________

تو خراب من آلوده مشو

غم این پیکر فرسوده مخور

قصه ام بشنو و از یاد ببر

بهر من غضه بیهوده مخور

تو سپیدی من سیاهم

خسته ای گم کرده راهم

تو به هرجا درپناهی

من به دنیا بی پناهم

تو طلوع هر امیدی

من غروبی نا امیدم

تو سپید دل سیاهی

من سیاه دل سپیدم

نه قراری نه دیاری که بر آن رو بگذارم

به چه شوقی به چه ذوقی دل به این ره بسپارم

چه امیدی به سپیدی که به رنگ شب تاراست

تو سپیدی من سیاهم

خسته ای گم کرده راهم

گنه تو بی گناهی بی گنه غرق گناهم

تو طلوع هر امیدی

من غروبی نا امیدم

تو سپید دل سیاهی

من سیاه دل سپیدم

___________________________________________